Koło Naukowe

Koło Nau­kowe Ogrod­ni­ków Szkoły Głów­nej Gospo­dar­stwa Wiej­skiego w 2021 roku obcho­dziło swoją 100 let­nią rocz­nicę zało­że­nia.

Począt­ków nauko­wego ruchu stu­denc­kiego należy szu­kać jed­nak znacz­nie wcze­śniej. Wraz z powsta­niem Wyż­szych Kur­sów Ogrod­ni­czych w 1913 r. orga­ni­zuję się redak­cję Księgi Pamiąt­ko­wej „Planta”, a w roku 1916 roz­po­czyna dzia­łal­ność Zrze­sze­nie Słu­cha­czy Wyż­szej Szkoły Ogrod­ni­czej. Człon­ko­wie Zrze­sze­nia zaj­mo­wali się pra­cami doty­czą­cymi obser­wa­cji ento­mo­lo­gicz­nych, hodowli i agro­tech­niki roślin ogrod­ni­czych oraz orga­ni­za­cji pracy. Urzą­dzano wycieczki do par­ków i ogro­dów oraz kon­ty­nu­owano Księgę Pamiąt­kową „Planta”.

Cał­ko­wi­cie nowe warunki dla ruchu nauko­wego zro­dziły się z chwilą otwar­cia Wydziału Ogrod­ni­czego przy SGGW. Od pierw­szych dni ist­nie­nia Stu­dium Ogrod­ni­czego odczu­wano potrzebę utwo­rze­nia wła­snej orga­ni­za­cji, tym bar­dziej że takie ist­niały już przy Wydziale Rol­nym i Leśnym.

W lutym 1921 r. można by rzec przy­pad­kiem, spo­tkaw­szy się na ćwi­cze­niach, pod­jęto decy­zję utwo­rze­nia Koła Ogrod­ni­ków. Ta ini­cja­tywa wyszła od Marii Rud­nic­kiej, Zofii Śli­wiń­skiej i Ludwika Cho­iń­skiego. Utwo­rze­nie samo­dziel­nej jed­nostki oka­zało się mimo wszystko konieczne, gdyż z jed­nej strony, sprawy ogrod­ni­czej nie mogli repre­zen­to­wać rol­nicy albo leśnicy, a z dru­giej zaś strony Zrze­sze­nie Słu­cha­czy Wyż­szej Szkoły Ogrod­ni­czej, jako jed­nostka nie mająca nic wspól­nego ze Szkołą Główną Gospo­dar­stwa Wiej­skiego nie mogło ofi­cjal­nie wystę­po­wać wobec Senatu i władz Uczelni. W poro­zu­mie­niu z pre­ze­sem Brat­niej Pomocy zwo­łano na dzień 18 lutego 1921 r. zebra­nie orga­ni­za­cyjne, na któ­rym powo­łano Komi­sję Orga­ni­za­cyjną, któ­rej pole­cono opra­co­wa­nie sta­tutu Koła.

W dniu 25 lutego zostało zwo­łane pierw­sze walne zebra­nie Koła Ogrod­ni­ków, które przy­jęło opra­co­wany sta­tut oraz doko­nało wyboru pierw­szego Zarządu Koła i Komi­sji Rewi­zyj­nej. Powo­łano rów­nież Sek­cję Skryp­tów oraz Sek­cję Docho­dów Nie­sta­łych. W skład pierw­szego Zarządu weszli: Piotr Hoser – pre­zes, Ludwik Cho­iń­ski – wicepre­zes, Maria Rud­nicka i Zofia Śli­wiń­ska – sekre­ta­rze, Sta­ni­sław Soko­łow­ski i Sta­ni­sław Kosiń­ski – skarb­nicy.

Cel Koła wyra­żał się w nastę­pu­ją­cych zało­że­niach:

1. Koło udziela człon­kom pomocy nauko­wej

2. Koło daje moż­ność poszcze­gól­nym jed­nost­kom pogłę­bia­nia wia­do­mo­ści facho­wych i roz­wi­ja­nia ich zdol­no­ści twór­czych.

3. Koło orga­ni­zuje pracę spo­łeczno-fachową.

Już od pierw­szego zebra­nia oka­zało się, że warunki samo­dziel­nej pracy są bar­dzo trudne ze względu na małą ilość osób, brak doświad­cze­nia i lek­ce­wa­żący sto­su­nek innych orga­ni­za­cji.

Od początku przy­stą­piono do trud­nej, ale bar­dzo poży­tecz­nej pracy. Zaczęto gro­ma­dzić zbiory bota­niczne, den­dro­lo­giczne i ento­mo­lo­giczne, zor­ga­ni­zo­wano wypo­ży­czal­nię tak bar­dzo potrzeb­nych, a mało dostęp­nych ksią­żek i skryp­tów, orga­ni­zo­wano odczyty oraz wycieczki do wzo­ro­wych gospo­darstw i ogro­dów. Na pod­kre­śle­nie zasłu­guje wyda­nie wielu skryp­tów i pod­ręcz­ni­ków, m.in. skryptu z zakresu che­mii rol­nej, zoo­lo­gii oraz fizjo­lo­gii roślin.

Kształ­to­wany przez wiele lat model Koła znisz­czony został przez wojnę. Trzeba było zaczy­nać od nowa. Ze skrom­nych skła­dek zaku­piono pierw­sze nie­zbędne przedmioty: pie­częć Koła, druki, znaczki itp. Nawią­zano kon­takty z orga­ni­za­cjami zawo­do­wymi i oso­bami pry­wat­nymi, co nie­jed­no­krot­nie w dal­szych pra­cach przy­no­siło wiele korzy­ści.

„Roz­po­częła się praca w Kole – czy­tamy w Księ­dze Pamiąt­ko­wej – praca od pod­staw. Zaczy­na­li­śmy wprost z niczego. Akta zgi­nęły, środ­ków mate­rial­nych żad­nych, żad­nego sprzętu, lokalu – dosłow­nie nic. Została nam tylko w dziwny spo­sób oca­lała „Planta”.

Warunki pracy były o tyle trud­niej­sze, że wielu człon­ków Koła zmu­szo­nych było pra­co­wać zarob­kowo. Jed­no­cze­śnie stu­dio­wa­nie i praca zarob­kowa pozo­sta­wiały mało czasu na pracę w Kole.

W pierw­szym okre­sie, który był star­tem i próbą sił, główny wysi­łek został skie­ro­wany na zdo­by­cie znacz­nej ilo­ści prak­tyk waka­cyj­nych i uzy­ska­nie sty­pen­diów. Uzy­skano wtedy wiele płat­nych prak­tyk, kilka sty­pen­diów i kilka doraź­nych zasił­ków pie­nięż­nych dla kole­gów będą­cych w trud­nych warun­kach mate­rial­nych.

W następ­nym okre­sie zaczęto wpro­wa­dzać w życie formy i metody wypró­bo­wane przed wojną. Roz­po­częto prace badaw­cze i wię­cej miej­sca zaczęto poświę­cać pracy spo­łecz­nej. Inten­sywny roz­wój prze­rwany został przez sied­mio­letni okres „snu zimo­wego” spo­wo­do­wa­nego m.in. prze­nie­sie­niem Wydziału Ogrod­ni­czego ze Skier­nie­wic do Ursy­nowa. Prze­bu­dze­nie nastą­piło w roku 1959, od któ­rego datuje się sys­te­ma­tyczny wzrost aktyw­no­ści oraz wpro­wa­dze­nie nowych form pracy Koła.

10 maja 1961 r. został zatwier­dzony nowy sta­tut, w myśl któ­rego nazwa brzmi: „Koło Nau­kowe Ogrod­ni­ków Stu­den­tów SGGW”. Obec­nie Koło liczy 86 człon­ków. Ist­nieje sie­dem sek­cji: Sadow­ni­cza, Warzyw­ni­cza, Roślin Ozdob­nych, Och­rony Roślin, Gene­tyczne, Och­rony Przy­rody i Kra­jo­brazu oraz Tere­nów Zie­leni.

Prace naukowo – badaw­cze pro­wa­dzone są w poszcze­gól­nych sek­cjach pod nad­zo­rem pra­cow­ni­ków nauko­wych. Z wielu prac należy wyróż­nić: „Bada­nie nad wyko­rzy­sta­niem insek­ty­cy­dów w zwal­cza­niu wcior­nast­ków na mie­czy­kach”, „Wpływ zaso­le­nia na kieł­ko­wa­nie cebuli”, „Zasto­so­wa­nie her­bi­cy­dów w cyko­rii i sko­rzo­nese”, „Wpływ sub­stan­cji wzro­sto­wych na owo­co­wa­nie wiśni”, „Poszu­ki­wa­nie zapy­la­czy dla ’Stark­nin­so­na’”.

Oprócz pracy naukowo-badaw­czej, orga­ni­zo­wano pracę dokształ­ca­jącą w for­mie pre­lek­cji, odczy­tów, spo­tkań, wycie­czek, kon­kursu i poka­zów fil­mo­wych doty­czą­cych pro­ble­ma­tyki ogrod­ni­czej.

Dużą popu­lar­no­ścią wśród człon­ków cie­szą się obozy naukowo-badaw­cze, orga­ni­zo­wane w cza­sie waka­cji przy pomocy Zrze­sze­nia Stu­den­tów Pol­skich, któ­rego Koło jest agendą. Pro­ble­ma­tyka podej­mo­wana na obo­zach jest bar­dzo sze­roka.

Dużym powo­dze­niem cie­szą się także wystawy ogrod­ni­cze na naszej Uczelni. Bar­dzo owocna jest współ­praca z Kołem Nau­ko­wych Ogrod­ni­ków WSR w Kra­ko­wie. Współ­pra­cu­jemy rów­nież ze Zjed­no­cze­niem Nasien­nic­twa Ogrod­ni­czego w Szkół­kar­stwa oraz z War­szaw­ską Spół­dziel­nią Ogrod­ni­czą.

Obec­nie nasze osią­gnię­cia zawdzię­czamy w dużej mie­rze Radzie Wydziału Ogrod­ni­czego, dzie­kana, opie­kuna oraz wszyst­kim pozo­sta­łym pra­cow­ni­kom nauko­wym, któ­rzy nam patro­nują i poma­gają – czy­tamy w Księ­dze Pamiąt­ko­wej.